Ναι. Συνέβη.
Το 1988 η Αθήνα είχε τρομερό νέφος. Η βροχή περνούσε μέσα από το νέφος και παρέσυρε οξέα που πέφτοντας πάνω στην Ακρόπολη δημιουργούσαν το φαινόμενο της γυψοποίησης του μαρμάρου. Η όξινη βροχή δηλαδή μετέτρεπε τα μάρμαρα της Ακρόπολης σε γύψο.
Όταν το 1988 έλεγα ότι σπούδαζα συντήρηση με ρωτούσαν: «Ασανσέρ;;;;» Οι συντηρητές ασανσέρ ήταν οι μόνοι συντηρητές που ήξεραν!!!
Ο Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού όταν του είπα ότι θέλω να γίνω Συντηρήτρια με έστειλε στη Φιλοσοφική!!! Αφού ήθελα ν’ ασχοληθώ με τ’ αρχαία…. Τι εποχές;
Υπήρχε μόνο ένα πανεπιστημιακό τμήμα που ενώ λειτουργούσε 3 χρόνια δεν έκανε μαθήματα του πρώτου έτους γιατί δεν είχε ακόμα εργαστήρια.
Τελικά πήγα σε μια ιδιωτική σχολή όπου αυτά που μαθαίναμε ήταν πρωτόγονα. Όχι πρωτόγνωρα, πρωτόγονα. Καθαρίζαμε τα πάντα με 3Α (αλκοόλη, αμμωνία, ακετόνη). Με αυτό θεραπεύαμε πάσα νόσο και πάσα μαλακία, όταν δεν λιποθυμούσαμε από τις αναθυμιάσεις.
Σε ένα συνέδριο που είχα παρακολουθήσει τότε μαζί με άλλους σπουδαστές Συντήρησης Έργων Τέχνης, ένας σπουδαίος επιστήμονας παρουσίασε ένα βερνίκι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. Καταλαβαίνετε ότι, όταν η όξινη βροχή καταστρέφει ένα τόσο σκληρό υλικό όσο το μάρμαρο, ένα βερνίκι δεν την σταματάει, το διαλύει αμέσως. Αυτό το βερνίκι μπορούσε να προστατεύσει την Ακρόπολη. Είχε μόνο ένα μικρόοοοο προβληματάκι. Ήταν ΜΑΥΡΟ. Εάν το έκαναν διάφανο να έχανε πολλά από τα προτερήματά του.
Ο χρόνος πίεζε γιατί όσο μιλάγαμε η όξινη βροχή έπεφτε και πρότειναν να τη βάψουν τώρα με το βερνίκι αυτό για να σώσουν ότι μπορούν μέχρι να το διορθώσουν.
Η άλλη λύση ήταν να βάλουν την Ακρόπολη σε μια γυάλα. Όλος ο βράχος να καλυφθεί από μια διάφανη «ομπρέλα» αλλά αυτό δημιουργούσε άλλες παρενέργειες
Σε κάτι τέτοια βρίσκανε πατήματα οι Άγγλοι και δεν μας έδιναν πίσω τα Ελγίνεια γιατί δεν μπορούμε να τα συντηρήσουμε.
20 χρόνια μετά τα καταφέραμε! Πετύχαμε!
Πόσο μπροστά μας πήγε ο αγώνας για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα; Φτιάξαμε πανεπιστημιακά τμήματα συντηρητών, οργανώσαμε εργαστήρια, αναπτύχθηκαν νέα επαγγέλματα και προωθήθηκαν νέες επιστήμες όπως η Μουσειολογία και η Πολιτισμολογία και παλιές επιστήμες όπως η Χημεία βρήκαν νέους προσανατολισμούς.
Έτσι βγήκαν και στο κοινό οι θησαυροί του Αγίου Όρους, που δεν θα μπορούσαν να εκτεθούν χωρίς εξειδικευμένους συντηρητές.
Η προσπάθειά μας να φέρουμε τα Ελγίνεια, πίσω στη πατρίδα τους, μας προέτρεψε να φτιάξουμε μια καλύτερη πατρίδα γι’ αυτά.
Το σημαντικότερο έκθεμα του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης είναι η Ιδέα του. Βλέποντας μέσα απο το σύγχρονο επίτευγμα (το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης) το επίτευγμα του παρελθόντος θα καταλαβαίνει: Την ανάγκη των πολιτισμών να προοδεύουν για να παραμένουν ζωντανοί. Ο αγώνας για την επανένωση των μαρμάρων πρέπει να συνεχιστεί γιατί οφείλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στην ανθρωπότητα μία ακόμα Ελληνική Ιδέα. «Ο κίνδυνος για τον Πολιτισμό είναι η στασιμότητα.»
Τζίνη Γεννηματά
Πολιτισμική Αναλύτρια
Αντιπρόεδρος 7ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων
