Μεγάλη Τρίτη 14 Απριλίου 2009
Γύρω στις 5 το απόγευμα διέσχιζα τη πλατεία του Αγ. Δημητρίου στους Αμπελοκήπους και ένας γνωστός μου φώναξε «Εσύ που είσαι του Δήμου μπορείς να κάνεις κάτι;»
Μου έδειξε έναν άνθρωπο στο παγκάκι και μου είπε ότι ήταν εκεί από εχθές το βράδυ έκανε εμετούς, έβηχε και έδειχνε το στήθος του. Πλησίασα και είδα ότι δεν είχε πόδια περπατούσε με τα γόνατα. Μου είχε ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο και ήξερα ότι έπρεπε να πάρω το τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης της Πρόνοιας αλλά δεν θυμόμουν το νούμερο.
Πήρα το 100 και μου είπαν μέσες άκρες ότι δεν πολυασχολούνται με τέτοια περιστατικά.
Πήρα το 166 και μου είπαν το ίδιο ότι δεν πολυαπασχολούνται με τέτοια περιστατικά.
Με τα πολλά το βρήκα και τώρα θέλω να το κοινοποιήσω: 197
Όταν βλέπουμε στα παγκάκια, στο δρόμο, στις πλατείες, στα σκαλιά κ.α. ανθρώπους «πεταμένους» με έντονο κοινωνικό πρόβλημα, τηλεφωνούμε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης 197 και καταγγέλλουμε το περιστατικό.
Τηλεφώνησα και μίλησα με τη ψυχολόγο που απάντησε στη κλήση μου. Μετά από λίγο μου τηλεφώνησε η κοινωνική λειτουργός που ανέλαβε το περιστατικό. Με περιγραφή που έκανα κατάλαβε ποιος μπορεί να είναι. Ένας Βούλγαρος, που είχε νοσηλευτεί στον «Ευαγγελισμό» και στη συνέχεια σε ψυχιατρική κλινική, η πρεσβεία του έβγαλε εισιτήριο και επέστρεψε στη πατρίδα του αλλά για κάποιο λόγο βρέθηκε πάλι Ελλάδα.
Αμέσως αναρωτήθηκα με καχυποψία πως ένας άνθρωπος με κομμένα πόδια, που περπατάει με τα γόνατα και δεν είναι και πολύ καλά στα μυαλά του βρέθηκε στη πλατεία του Αγ. Δημητρίου… Μήπως κάποιος τον άφησε εκεί;
Η κοινωνική λειτουργός ειδοποίησε το αστυνομικό τμήμα της περιοχής για να παραστεί μαζί με το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ που είχε ειδοποιηθεί επίσης. Το ασθενοφόρο θα τον μετέφερε στο νοσοκομεία και αφού του έκαναν ιατρικό έλεγχο θα τον αναλάμβανε η υπηρεσία Πρόνοιας του νοσοκομείου, για να τον στείλει σε κάποιο Ίδρυμα. Αυτή είναι η διαδικασία.
Βέβαια το ασθενοφόρο αργούσε γιατί δεν ήταν περιστατικό με προτεραιότητα και εγώ έπρεπε να φύγω. Όταν ήρθε δεν μετέφερε τον άνθρωπο στο νοσοκομείο γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος αρνήθηκε και δεν μπορούσαν να τον εξαναγκάσουν. Αυτό θα μπορούσαν να το κάνουν μόνο εάν υπήρχε εισαγγελική παραγγελία, που θα έπρεπε να βγάλουν οι αστυνομικοί που ήταν εκεί και οι οποίοι πήραν τα στοιχεία του για να προχωρήσουν τη διαδικασία.
Μέχρι την άλλη μέρα το πρωί όμως που θα ολοκληρωνόταν η διαδικασία, ο άνθρωπος θα έμενε στο παγκάκι, που να πάει με κομμένα πόδια άλλωστε, και μάλλον δεν θα έβγαζε τη νύχτα. Την πνευμονία την είχε σίγουρη.
Μόλις γύρισα από τη δουλειά μου και μου εξήγησαν οι περίοικοι τι είχε συμβεί και ξαναρχίσαμε τη διαδικασία από την αρχή. Ξαναπήρα την κοινωνική λειτουργό, που ξαναπήρε το αστυνομικό τμήμα και όλοι μαζί (κοινωνική λειτουργός, αξιωματικός υπηρεσίας και εγώ) καλέσαμε το 166 και με την παρότρυνση και άλλων ανθρώπων που είχαν μαζευτεί εκεί ο άνθρωπος μπήκε στο ασθενοφόρο και πήγε στο νοσοκομείο.
Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι ενώ όλα λειτούργησαν… το Κέντρο Αλληλεγγύης κινητοποιήθηκε, το ΑΤ. Αμπελοκήπων κινητοποιήθηκε και το 166 ήρθε δύο φορές αλλά …τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Με κόπο καταφέραμε να έχουμε αίσιο τέλος. Αγώνας μετ’ εμποδίων ήταν.
Αντί να απασχολούμε τους αστυνομικούς που έχουν τόσους κλέφτες και βιαστές να κυνηγήσουν, θα μπορούσε τέτοιου είδους περιπτώσεις να τις αναλαμβάνει η Δημοτική Αστυνομία.
Αντί να απασχολούμε το ΕΚΑΒ, θα μπορούσε να υπάρχει ένα ασθενοφόρο του Δήμου που να κάνει τέτοιες μεταφορές κοινωνικών περιστατικών σε νοσοκομεία.
Υπάρχει ένας διαχωρισμός Κράτους και Δήμου και σε αυτή τη περίπτωση φαίνεται καθαρά. Οι αρμοδιότητες πρέπει να ξεχωρίσουν και εμείς που ασχολούμαστε με τη πολιτική πρέπει να ξεμπερδέψουμε αυτό το κουβάρι, γιατί όλα από τη πολιτική ξεκινάνε.
Ο Δήμος Αθηναίων έχει και Δημοτικούς Αστυνομικούς και Ιατρούς στα Δημοτικά Ιατρεία. Θα μπορούσαμε με τη κατάλληλη εκπαίδευση των Δημοτικών Αστυνομικών ώστε να χειρίζονται κοινωνικά περιστατικά και με τη κατάλληλη οργάνωση, να αποφορτίσουμε τον κρατικό μηχανισμό.
Η Δημοτική Αστυνομία δεν είναι ΕΛΑΣ για να πιάσει τους μεγαλεμπόρους ναρκωτικών, ούτε τα Δημοτικά Ιατρεία το ΕΣΥ, για να κάνουν εγχειρίσεις. Είναι όμως Δημοτικά και μπορούν να καλύπτουν τις κοινωνικές ανάγκες της πόλης.
Τζίνη Γεννηματά
Αντιπρόεδρος
7ου Δημοτικού Διαμερίσματος
Υ.Γ. Μετά από μία ώρα ένας άλλος κοιμόταν στο παγκάκι Αυτός τουλάχιστον ήταν αρτιμελής με σώας τας φρένας και οργανωμένος με στρωματάκι, κουβέρτες κλπ Ελπίζω να μην τον έδειραν τίποτα μεθυσμένοι για πλάκα ούτε να του επιτέθηκε κανένας ψυχοπαθής.
